Over de olifant in de kamer en de struisvogelpolitiek

Al jaren horen we niets anders dan crisis hier, crisis daar, crisis overal. Financiële crisis, eurocrisis, klimaatcrisis, coronacrisis, energiecrisis, koopkrachtcrisis. Handig om de bevolking in het gareel te houden. Eentje die de Europese Commissie vakkundig naar de achtergrond heeft geduwd, is de asiel- en migratiecrisis, terwijl die bepaald nog acuut aanwezig is. Het is niet door een probleem te negeren dat het verdwijnt. De Europese Unie blijft manifest in gebreke door een totaal gemis aan eensgezindheid, ze laat de lidstaten aan hun lot over. 

Niet alleen in België klimmen de cijfers van de instroom weer naar hoogtes die doen denken aan de vluchtelingencrisis van 2015 (oorlog in Syrië en Irak), hetzelfde geldt voor onder meer Duitsland, Nederland en Oostenrijk. Scandinavië ervaart nauwelijks een stijging, vermoedelijk door het strenge asielbeleid. Dat laatste kan dus toch! Maar niet in onze staat van inertie. 

Het land van Kokanje

Het aantal asielaanvragen in Europa zou in 2022 op zo'n 900.000 uitkomen, het hoogste cijfer sinds 2016. Het aantal personen dat asiel vraagt in België, stijgt ook al meer dan een jaar, met onlangs (september) 4.009 verzoeken bij de Dienst Vreemdelingenzaken. Over heel 2022 bedraagt het aantal nu al 26.636 (in 2021 was dat 25.971). Het grootste deel van de asielzoekers komt uit Afghanistan (17,7%), gevolgd door Burundi (13,8%), Syrië (13,1%), Palestina (7,7%), Eritrea en Turkije. In 2021 waren 72,4% van de verzoekers mannen t.o.v. 27,6% vrouwen. Voor bepaalde landen zoals Afghanistan is het aandeel mannelijke verzoekers nog hoger (89,7%). Voor andere landen is er meer evenwicht (Syrië 64,2% en Somalië 59,7%). 

De vluchtelingen uit Oekraïne hebben een aparte status (met een biometrisch paspoort visumvrij rondreizen in de Europese Unie) en zitten niet in de asiel- en migratiecijfers, hoewel hun opvang een bijkomende last op het systeem legt. Van de ongeveer 60.000 Oekraïense vluchtelingen (meer dan 80% zijn vrouwen) die sinds maart naar België gekomen zijn, wonen er ongeveer 36.000 in Vlaanderen, 8.400 in Brussel en 15.600 in Wallonië. Ook al kunnen ze hier tien keer meer verdienen dan in Oekraïne, zijn weinigen onder hen op zoek naar werk (12%) of aan de slag. 

Voor 2022 is wat België betreft, sprake van een kostprijs van 1,25 miljard euro voor de opvang van de Oekraïense vluchtelingen (intakegesprekken, begeleiding, huisvesting, medische zorg, onderwijs) waarvan 800 miljoen euro voor rekening van de federale overheid, 255 miljoen euro voor die van Vlaanderen en telkens 100 miljoen euro voor die van Wallonië en Brussel. Volgens het Ontwerp-begrotingsplan van België 2023, ingediend bij de Europese Commissie, bedraagt de budgettaire kost van maatregelen ter ondersteuning van vluchtelingen uit Oekraïne volgend jaar 548 miljoen euro.  

Binnen Europa kwam er kritiek op Servië (kandidaat-lid van de EU), dat voor een resem landen (o.m. India, Tunesië, Burundi, Cuba) geen visumrestricties oplegde, op voorwaarde dat ze Kosovo niet erkenden. Na onderhandeling is de visumvrijstelling voor Tunesië en Burundi alvast geschrapt Volgens het Europese agentschap voor grensbewaking Frontex kwamen in 2022 tot nu toe meer dan 100.000 mensen vanuit de oostelijke Balkan de EU binnen zonder officiële documenten. In totaal telde Frontex over de eerste negen maanden van dit jaar 228.240 ‘irreguliere grensoverschrijdingen’ via diverse routes. Dat waren er weliswaar nog lang niet zoveel als in het topjaar 2015, toen de teller ruim boven het miljoen uitkwam, maar de toename bedroeg wel 70% tegenover de eerste drie kwartalen van 2021. Vanaf mei registreerde de EU gemiddeld meer dan 70.000 nieuwe asielverzoeken per maand. In België zijn er ondanks de hoge instroom minder opvangplaatsen beschikbaar dan in 2015. De uitstroom uit de opvang verloopt bovendien nog moeilijker dan toen. 

De gemiddelde doorlooptijd van een asieldossier is anderhalf jaar en neemt in bepaalde gevallen zelfs nog toe. Volgens het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen (CGVS) was eind september in 16.793 dossiers (19.718 personen) nog geen beslissing genomen. De fameuze EU-Dublinverordening, die bepaalt dat het Europese land waar een asielzoeker het eerst is aangekomen, bevoegd is voor de behandeling van de asielaanvraag, blijft in de praktijk zo goed als dode letter. De Europese Commissie kijkt de andere kant op, daar waar in haar echokamers de spiegels van de eigen profilering staan. Van meer dan 50% van de asielaanvragen in België is aangetoond dat ze door andere EU-lidstaten moeten worden behandeld. Nicole de Moor, staatssecretaris voor Asiel en Migratie in De Morgen van 14/09/2022: ‘Asiel biedt recht op bescherming tegen oorlog of politieke vervolging, het is geen recht om te kiezen voor het land waar je de meeste sociale rechten krijgt.’

Nog meer dan in 2015 is België voor asielzoekers en migranten een uitverkoren land, onder meer door aanzuigeffecten in het sociaal beleid. Er blijkt een circuit te bestaan van niet-begeleide minderjarigen (jongeren zonder ouders of wettelijke vertegenwoordigers) die hier schoolgeld krijgen en dat terugsturen naar het thuisfront. Volgens cijfers van Eurostat dienden in ons land tussen januari en augustus van dit jaar 2.095 niet-begeleide minderjarigen een asielaanvraag in. In 2021 waren dat er 3.200, bijna een verdubbeling in vergelijking met 2020. ‘België is het belangrijkste land van bestemming voor niet-begeleide minderjarige Afghanen en dat komt door de groeipremie in Vlaanderen, die beduidend hoger is dan in andere lidstaten’, zegt Dirk Van den Bulck, hoofd van het CGVS, in De Morgen van 14/10/2022. 

Minderjarigen die in Vlaanderen opgevangen worden, krijgen in tegenstelling tot volwassenen, aanzienlijke financiële steun. Dankzij het groeipakket, de vroegere kinderbijslag samen met de schooltoeslag (in jargon ’de selectieve participatietoeslag’), krijgen ze bijna 350 euro per maand. Wallonië heeft zo’n regeling niet. De mensensmokkelaars hebben deze buitenkans snel in hun zakenmodel geïntegreerd. Stuur je minderjarige kinderen op hun eentje vooruit naar Vlaanderen! Ze moeten misschien even buiten slapen, maar finaal wenkt het opvangcentrum en eens de status van vluchteling of subsidiaire bescherming is verleend, de gezinshereniging, ook als de kinderen tijdens de asielprocedure meerderjarig worden (arrest dd. 12/04/2018 van het Hof van Justitie van de Europese Unie). 

Vlaanderen betaalde in 2021 zo’n 3,5 miljoen euro aan 1.087 minderjarige vluchtelingen. Gemiddeld kreeg elke minderjarige vluchteling dat jaar 3.206 euro op de rekening van de voogd (dat geld komt vrij op de 18^e verjaardag). Daarbij waren 729 Afghanen (67% van het totaal). Maar liefst 95% van de niet-begeleide minderjarige asielzoekers zijn overigens jongens, terwijl bv. in Afghanistan vooral de meisjes te lijden hebben onder het theocratische schrikbewind van de taliban, die zogezegd in naam van de islam systematisch de rechten van vrouwen en meisjes schenden door hen onderwijs, werk en bewegingsvrijheid te ontzeggen. 

In het rapport ‘Death in slow motion. Women and girls under Taliban rule’ (27/07/2022) stelt Amnesty International dat in Afghanistan een patriarchale regering, oorlog, armoede en droogte heersen. Meisjes gaan niet naar school. Het aantal kindhuwelijken en gedwongen huwelijken neemt toe. Miljoenen vrouwen en meisjes kunnen geen veilig en vrij leven te leiden. Vrouwen die vreedzaam protesteren tegen het draconische beleid van de taliban worden bedreigd, gearresteerd, opgesloten, gefolterd of verminkt. Is dat niet een fundamentele reden om erkend te worden als vluchteling conform de Conventie van Genève? Toch worden vanuit het islamitisch machobastion de jongens vooruitgestuurd door hun ouders. Schuldig verzuim?  

Vandaag gaat een derde van het Vlaamse groeipakket naar de vluchteling, de rest wordt uitbetaald aan het opvangcentrum. De schooltoelage binnen het pakket kan naargelang van de situatie aangroeien tot 3.400 euro per jaar, bedrag dat aan de minderjarige wordt uitgekeerd. De cijfers komen van voormalig Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke (27/01/2022). Zijn vroegere collega, huidig Vlaams zelfverklaard minister van Samenleven Bart Somers, wil daar verandering in brengen. De schooltoelage op zich maakt van Vlaanderen immers een bijzonder aantrekkelijke bestemming. ‘Het Afghaanse jaarinkomen bedraagt 500 euro. In vergelijking daarmee is het groeipakket een immens bedrag’ zegt commissaris-generaal Van den Bulck.

‘Het is wel een enorm budget voor zo’n jongere, dat niet in alle gevallen goed gebruikt wordt. Soms gaat het geld naar dure kleren of dient het om de illegale oversteek naar het Verenigd Koninkrijk te financieren.’ 

Het geld dat de jongeren ontvangen (schooltoelage, vakantiejob, start- en stagebonus van de VDAB) of onder de radar verdienen, sturen ze vaak naar huis, zodat hun familie de schuld bij de mensensmokkelaars kan afbetalen. Maar niet altijd. Hedwige de Biourge, bij het Federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers (Fedasil) verantwoordelijk voor de niet-begeleide minderjarige vreemdelingen, in De Tijd van 20/10/2022: ‘Het is wel een enorm budget voor zo’n jongere, dat niet in alle gevallen goed gebruikt wordt. Soms gaat het geld naar dure kleren of dient het om de illegale oversteek naar het Verenigd Koninkrijk te financieren.’ 

De voogden zijn sympathiserende vrijwilligers, hun toezicht is gebrekkig, soms worden ze onder druk gezet om alle gelden vrij te geven, soms doen ze dat op eigen initiatief of stellen ze zelf de overschrijving naar de familie op. Kortom, om als Gutmenschen hun rijstpap met gouden lepeltjes te verdienen, hebben sommige van onze nobele regenten van Vlaanderen, op kosten van de belastingbetalers, een land van melk en honing gemaakt voor mensensmokkelaars, niet direct de meest lovenswaardige personages. 

Mensensmokkel is een erg lucratieve vorm van criminaliteit waarbij de winsten hoog zijn en de kans op betrapping laag. Het VN-Bureau voor Drugs en Criminaliteit (UNODC) schat in haar factsheet ‘Smuggling of migrants - the harsh search for a better life’ de totale wereldwijde omzet van mensensmokkel op 6,75 miljard US dollar per jaar. De Financial Action Task Force (FATF - opgericht door de G7 in 1989) stipt in haar rapport ‘Money laundering and terrorist financing risks arising from migrant smuggling’ dd. 03/2022 dat het actueel al over 10 miljard US dollar per jaar gaat. Voor de georganiseerde misdaad een interessante diversificatie in haar zakenmodel dat ook trafiek in mensen, drugs, wapens en computer hacking omvat. 

Wie in België erkend is als vluchteling of van subsidiaire bescherming geniet, ontvangt een leefloon. Voor een alleenstaande bedraagt dat 1.093,80 euro per maand, voor een samenwonende 729,20 euro per maand, voor een samenwonende met gezinslast 1.478,22 euro per maand. Kinderen die op 18 jaar de ouderlijke woonst verlaten, hebben recht op het leefloon als alleenstaande. Oekraïners en hun gezinsleden met een machtiging tot verblijf in België op grond van tijdelijke bescherming, hebben recht op het leefloon als zij behoeftig zijn, kortom zich in een noodtoestand bevinden (bv. niet in staat om onderdak te vinden, geen toegang tot gezondheidszorg of onderwijs). Sommige OCMW’s (die instaan voor de betaling) stellen dat wie gratis onderdak en voedsel krijgt in een collectief opvanginitiatief, geen recht heeft op een leefloon. Wie dat wel ontvangt, moet zelf instaan voor kost en inwoon. Niettemin is dat niet de meest gangbare praktijk. 

Een studie uit november 2020 van de Nationale Bank (NBB), ‘The economic impact of immigration in Belgium’, draait om de hete brij van de kostprijs van asiel en migratie heen en geeft ondanks een overvloed aan cijfermateriaal geen uitsluitsel. Nederland afficheert een bedrag van 706 miljoen euro in 2021. Dat zal voor België zeker niet lager liggen. Voor 2016 en 2017 werd de kostprijs van de asielzoekersinstroom voor alle Belgische overheden samen geraamd op 1,5 miljard euro per jaar, zoals uit de meerjarenbegroting blijkt die België toen indiende bij de Europese Commissie. De volgende jaren daalde dat bedrag. In 2022 overschrijdt de Belgische begroting voor de opvang van asielzoekers nu al het bedrag van 680 miljoen euro en de teller van de Willkommenskultur blijft lopen. 

Uit de NBB-studie blijkt alleszins dat in 2016 de eerste generatie legale migranten ongeveer 3,6 miljard euro meer heeft gekost dan de doorsnee bevolking (arbeidsmarktexpert Jan Denys in de Randstad-studie ‘Op zoek naar het maatschappelijk draagvlak voor migratie’ 25/10/2022). Daarbij is rekening gehouden met wat de overheid via de sociale zekerheid uitgeeft aan pensioenen, werkloosheidsvergoedingen, kinderbijslag, tussenkomst in ziekte en hospitalisatie. Aan de kant van de baten is rekening gehouden met de betaalde belastingen en sociale bijdragen. Volgens de NBB is zo'n 70% van de Belgen autochtoon en 16,5% migrant van de eerste generatie. 13,7% is migrant van de tweede generatie, een kind van een migrant van de eerste generatie dus. De grootste groep van de eerste generatie migranten (47%) komt uit de Europese Unie, gevolgd door de Maghreb-landen zoals Marokko, Algerije, Tunesië (14%) en Sub-Saharaans Afrika (12%).

Het thema van de niet-Europese migranten ligt politiek erg gevoelig, zeker bij Franstaligen met lange tenen en zere eksterogen (PS, Ecolo, the usual suspects). Vooral omdat Vlaanderen hoe dan ook het gros van de rekeningen betaalt. Het aantal niet-Europese migranten in de bevolking is op 20 jaar tijd gegroeid van 10 tot 17%, met onder die nieuwe Belgen, exponenten van de multiculturele samenleving, een sterke toename van het aantal uitkeringen voor werkloosheid (onbeperkt in de tijd), arbeidsongeschiktheid en leefloon. Sinds 1989 kent België een onafgebroken positief migratiesaldo. Sinds 2001 komt de jaarlijkse immigratie boven de 100.000 uit, sinds 2007 zelfs meestal boven de 150.000 met als piek 175.000 in 2019.

Van een ‘omvolking’ spreken zoals Filip Dewinter (Vlaams Belang) dat doet, de imaginaire vervanging van de Westerse autochtone bevolking door immigranten met een niet-westerse cultuur, is evenwel louter stemmingmakerij en draagt niets bij tot een constructief debat, dat asiel en migratie rationeel, objectief en logisch wil beoordelen. Racisme, discriminatie of intolerantie omwille van huidskleur, gender, afkomst of religie horen daarin op geen enkele manier thuis. Niet vergeten nochtans dat het hier om tweerichtingsverkeer gaat, iets dat vaak niet aan bod komt. Bovendien is er in een belangrijk aantal wijken van Europese steden wel degelijk sprake van een demografische kanteling die het beeld van die steden heeft veranderd, zeker als een dominante religie als de islam daar de overhand neemt.

 

 

Grenzeloze verzorgingsstaat

Volgens het jaarverslag ‘Migratie in cijfers en in rechten 2022’ (noot: plichten zijn in de titel niet opgenomen) van Myria, het federaal centrum voor de analyse van de migratiestromen, de bescherming van de grondrechten van de vreemdelingen en de strijd tegen mensenhandel (een hele mondvol), waren er in België op 01/01/2021 officieel 11,52 miljoen inwoners, van wie 1,45 miljoen buitenlanders (13%) en 10,07 miljoen Belgen (87%). Van deze laatste groep was 2,32 miljoen van buitenlandse herkomst (20%). 

De 7,7 miljoen Belgen met Belgische achtergrond maken 67% van de bevolking uit. 22,57% van de inwoners in België heeft een eerst geregistreerde nationaliteit die buitenlands is. Van die 2.600.112 personen is iets minder dan de helft Belg geworden. Van de 343.241 Marokkanen heeft 73,9% de Belgische nationaliteit verworven, bij de 161.859 Turken gaat het om 76,2%, bij de 67.074 Congolezen om 66,6%. België is verhoudingsgewijs een van de grootste immigratielanden ter wereld. 

De Marokkaanse Belgen leven grotendeels geconcentreerd in enkele gemeenten, bijna de helft woont in Brussel. Ook in Antwerpen, Vilvoorde en Mechelen zijn ze talrijk vertegenwoordigd. De overgrote meerderheid van hen bezit de Belgische nationaliteit, een kleine meerderheid is in België geboren. Marokkanen kunnen in België naturaliseren, maar behouden daarbij naar Marokkaans recht de Marokkaanse nationaliteit, dat geldt ook voor hun kinderen. 

Via culturele centra en de imams in de moskeeën behoudt de Marokkaanse staat (het ministerie van Godsdienstzaken, in België via de vzw Rassemblement des Muselmans de Belgique) een grote invloed op de Marokkaanse gemeenschappen in het buitenland. Marokko zet daarbij van oudsher sterk in op de geldzendingen van migranten als belangrijke bron van inkomsten (remittances) voor de nationale economie, maar in toenemende mate verschuift de focus naar investeringen (zoals in vastgoed en innovatieve sectoren) en transnationale kennis- en handelsnetwerken als motor van Marokkaanse vooruitgang. 

Niet toevallig wordt in de staatsretoriek (het ministerie van de Marokkanen in het buitenland) gewag gemaakt van ‘les compétences à l’étranger’ om de hedendaagse Marokkaanse diaspora aan te duiden. De economische ambities worden geflankeerd door een uitgewerkt cultureel beleid, dat het behoud van de Marokkaanse identiteit in al haar facetten (cultuur, taal, religie) nastreeft. België financiert dus mee de sociaaleconomische ontwikkeling van Marokko, al is dat gegeven publiek nauwelijks gekend.

De meeste Turkse Belgen en Turken die in België wonen, komen oorspronkelijk uit de regio Emirdağ , hoewel er ook veel Turken uit Sivas zijn die hun weg naar België hebben gevonden. De grootste Turkse gemeenschappen situeren zich in Gent, Antwerpen, Brussel en Midden-Limburg. Veel mensen van Turkse afkomst hebben de dubbele nationaliteit. 

In tegenstelling tot Marokkanen kunnen Turken wel afstand doen van de Turkse nationaliteit indien ze over een andere beschikken. De mannen moeten hiervoor wel hun dienstplicht vervullen, uitstellen, of afkopen (voor 1.000 euro). Als ze dit na hun 45ste nog niet hebben gedaan, kunnen ze geen afstand meer doen van hun Turkse nationaliteit, omdat ze zich dan volgens Turks recht schuldig maken aan een strafbaar feit, wat reizen naar familie in Turkije ernstig hindert. Tegenstanders van de dubbele nationaliteit menen dat het voor loyaliteitsproblemen zorgt en de integratie tegenwerkt. 

Wie de invloed van Turkije op Belgische moskeeën wil begrijpen, moet weten hoe de stichting Diyanet werkt. Met 62 vestigingen is ze de grootste koepel van Turkse moskeeën in België. Maar Diyanet is ook de naam van het ministerie van Religieuze Zaken in Turkije, dat daar het beheer van de godsdienst regelt. Diyanet is dus een Turks overheidsorgaan, met een zetel in België. En dat heeft een rechtstreekse impact op de Belgische Diyanet-moskeeën: hun imam komt doorgaans uit Turkije, en wordt ook betaald door Turkije. Het zijn dus in feite Turkse overheidsambtenaren. 

Diyanet probeert op die manier greep te houden op de Turkse diaspora, inmiddels personen van de tweede, derde en vierde generatie. Dat Diyanet een Turkse overheidsdienst is, zorgt ervoor dat de imams een duidelijke politieke kleur hebben, in casu leunen ze dicht aan bij de AKP, de nationalistische partij van de Turkse autocratische president Recep Tayyip Erdoğan. Diyanet verzamelt via de imams informatie over de politieke standpunten van Belgen met Turkse roots.  

Het is toch wel pittig en antidemocratisch hoeveel invloed de Marokkaanse c.q. Turkse regimes uitoefenen op wie zij, ook al gaat het om Belgen, als hun onderdanen beschouwen. Een nieuw Vlaams erkenningsdecreet (in werking sinds 16/11/2022) moest meer duidelijkheid scheppen, maar wordt aangevochten voor het Grondwettelijk Hof door de Coördinatieraad van de Islamitische Instellingen van België (CIB), een overkoepeld orgaan van islamitische organisaties waaronder de grootste Turkse en Marokkaanse moskeeën verenigd zijn. Ze voelen de bui al hangen. 

De CIB is dixit Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Bart Somers (24/05/2022) een ‘schaduwconstructie’ van het Executief van de Moslims van België (EMB), waarvan federaal minister van Justitie Vincent Van Quickenborne de erkenning op 15/09/2022 definitief heeft ingetrokken wegens disfuncties c.q. activiteiten van inmenging en spionage. De Raad van State heeft die intrekking bevestigd op 27/10/2022. By the way, de EMB ontving 600.000 euro subsidies per jaar van de federale overheid. Verbijsterend.  

De over de jaren heen geaccumuleerde generatierekening van de migratie zou ondertussen opgelopen zijn tot 2,2 % van het Belgische bbp, dat 507,2 miljard euro bedroeg in 2021. Dat komt neer op een kostprijs van 11,16 miljard euro and counting. Wiskundige en cultureel antropoloog Dr. Jan van de Beek (VU Amsterdam), auteur van het rapport ‘Grenzeloze verzorgingsstaat’ over de impact van massamigratie op de overheidsfinanciën, heeft aan de hand van de cijfergegevens uit de studie van de NBB berekend dat een laaggeschoolde, weinig in integratie en officiële arbeid geïnteresseerde immigrant van de eerste generatie over zijn of haar hele levensloop gemiddeld bijna 200.000 euro kost aan de samenleving. In de tweede generatie daalt dat bedrag naar 83.000 euro. Op dit moment gaat maar de helft van de migranten na veel jaren aan de slag wat hun kostprijs voor de samenleving die de belastingen en de sociale zekerheid betaalt, uiteraard opdrijft. 

De EU-langetermijnbegroting 2021-2027 voorziet over die periode een uitgavenpost voor de Europese Unie van in totaal 25,7 miljard euro voor vooral asiel en migratie (11,1 miljard), samen met grensbewaking (14,4 miljard). Voor België ontbreken over het algemeen objectieve, wetenschappelijk onderbouwde parameters die toelaten de reële kostprijs van asiel en migratie transparant weer te geven. Het is duidelijk dat de overheid dit thema zoveel mogelijk in de doofpot stopt uit angst voor de ophef die het resultaat van de berekeningen zou kunnen veroorzaken.

Vooraleer de asielprocedure zelfs maar is opgestart, de man krijgt pro Deo-hulp van migratievriendelijke advocaten.

Fluiten in het donker

Een pijnpunt bij uitstek is het falend terugkeerbeleid in de hele Europese Unie, België in het bijzonder. Talloze juridische, diplomatieke en humanitaire obstakels maken dat wie eens in België raakt, een flinke kans maakt om te kunnen blijven. Al jaren worden asielregels misbruikt om illegaal te migreren. Activistische rechters werpen juridische obstakels op die een effectieve uitzetting van afgewezen asielzoekers en irreguliere migranten (in werkelijkheid gelukzoekers) verhinderen, zelfs als de uitwijzing veroordeelde criminelen betreft. Het gaat dan zowel om de Belgische Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV) als het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM), waarvan het European Centre for Law and Justice (ECLJ) al meermaals heeft aangetoond dat de achtergrond van de rechters zich dikwijls situeert in ngo’s die om ideologische redenen positief staan tegenover de migratiestromen en open grenzen. Zo heeft het Hof op 02/11/2022 via een tijdelijke maatregel België verplicht een alleenstaande man (‘asielzoeker’) uit het West-Afrikaanse Guinee opvang te bieden en materiële steun te geven om aan zijn basisbehoeften tegemoet te komen. Vooraleer de asielprocedure zelfs maar is opgestart, de man krijgt pro Deo-hulp van migratievriendelijke advocaten. Het arrest van het EHRM schept een gevaarlijk precedent. 

De onpartijdigheid van de EHRM-rechters is in die activistische context niet gewaarborgd (zie het ECLJ-rapport ‘NGOs and the Judges of the ECHR 2009 - 2019’ van februari 2020). Een goed voorbeeld van wat VUB-emeritus professor sociologie Mark Elchardus in zijn boek ‘Reset. Over identiteit, gemeenschap en democratie’ (2021) de juristocratie noemt, ‘le gouvernement des juges’. Het cultuurmarxisme (de ‘social justice warriors’) heeft de rechterlijke macht geïnfiltreerd (zie het boek ‘Cultuurmarxisme’ van de em. hoogleraar rechten aan de Universiteit Leiden en cultuurfilosoof Paul Cliteur - 2018). Er zijn onderdrukkers (witte geprivilegieerde cisgendermannen van het type boomer) en er zijn onderdrukten (alle anderen), letterlijk alles kan ontleed worden aan de hand van deze tweedeling. Vanzelfsprekend doet roodgroenlinks het concept cultuurmarxisme via de mainstreammedia af als een complottheorie, zoals alle analyses die de neerbuigende linkse denktrant niet welgevallig zijn. 

In 2021 was het CGVS voor 10.093 asielzoekers of 43,4% van de eindbeslissingen van oordeel dat de verzoeker om de status van vluchteling daadwerkelijk bescherming nodig had. In 39,7 % van de gevallen ging het om beslissingen tot erkenning van de vluchtelingenstatus, in 3,7% tot toekenning van subsidiaire bescherming. Het hoogste aantal statussen van erkend vluchteling werd in 2021 toegekend aan Syriërs, Palestijnen, Eritreeërs en Afghanen, het hoogste aantal statussen van subsidiaire bescherming aan Afghanen, Syriërs, Jemenieten en Somaliërs. Voor 11.817 asielzoekers of 50,83% op een totaal van 23.248, was de eindbeslissing negatief en werd de beschermingsstatus niet-ontvankelijk of ongegrond verklaard c.q. geweigerd of opgeheven. In 2022 heeft het CGVS tot en met september een gunstige beslissing voor 7.375 asielzoekers genomen of 41,6% van het totaal aantal van 17.730. Voor 9.649 asielzoekers of 54,4% van het totaal was de eindbeslissing negatief. Gegevens uit de CGVS-statistieken. 

Bovenstaande cijfers schemeren voor de ogen, maar tonen aan dat van 01/01/2021 tot 30/09/2022 de asielaanvraag van 21.466 personen negatief is beoordeeld, of 52,4% van het totaal aantal van 40.978 asielzoekers. Meer dan de helft van de asielaanvragen is dus na grondig onderzoek afgewezen. Als gevolg daarvan hebben deze mensen een schriftelijk bevel gekregen om binnen de 30 dagen het grondgebied te verlaten. Dat stukje papier is in het merendeel van de gevallen in de dichtstbijzijnde vuilnisbak beland of door het toilet gespoeld. De uitgeprocedeerde sans-papiers verdwijnen onder de radar in de illegaliteit. Niettemin hebben ze hun doel bereikt: door een beroep te doen op mensensmokkelaars verblijven ze in een Europees land met een sterke sociale en humanitaire bescherming. Operatie geslaagd. 

Voornamelijk in en rond Brussel zwerven zo’n 150.000 illegale sans-papiers rond (cijfer 03/10/2021 Pax Christi Vlaanderen). Hun totaal aantal in Europa wordt geraamd op 3 miljoen. In België krijgen ze onderdak via ngo’s, verblijven ze in kraakpanden of leven ze op straat (bv. onder bruggen). Ze vormen een ‘verborgen stad’ (sic Godfried Engbersen, socioloog Vrije Universiteit Rotterdam), waarin huisjesmelkerij, verkrotting, criminaliteit en een algemeen onveiligheidsgevoel hoogtij vieren. Ze voorzien in hun levensonderhoud door zwartwerk (bouw, schoonmaak, horeca), waarbij ze worden uitgebuit, niet zelden door het smokkelaarsnetwerk dat hen naar België heeft gebracht en waarbij ze hun schuld moeten aflossen. Zie het jaarlijks evaluatieverslag 2021 van Myria ‘Mensenhandel en mensensmokkel. Zichtbaar onzichtbaar’ (23/12/2021). Maar terugkeren naar hun land van herkomst of oorsprong? Nee, dat niet. Ze wachten op het zoveelste rondje regularisatie. Staatssecretaris Nicole de Moor wil die mensen opsporen en ze onderbrengen in gesloten terugkeercentra. Eindelijk. Exact wat een voorganger van haar, Theo Francken, ook wou doen, maar hij werd weggehoond, zeker als het om gezinnen met kinderen ging. 

De Moor wil die gezinnen ‘begeleiden met coaches en in een open terugkeerwoning plaatsen’ (De Morgen 14/09/2022). Veel succes! En dan nog die terugkeer financieren, een hervestigingspremie uitbetalen en ze op een vliegtuig krijgen in de hoop dat hun herkomst- of thuisland hen terugneemt. Zonder doortastende maatregelen zoals gedwongen repatriëringen en economische sancties (nochtans een favoriet wapen van de EU) tegen herkomst- of thuislanden die dat weigeren, blijft het een catch 22.

 

 

De wilde weldoeners

De Europese Unie zet in haar ‘migratiepartnerschappen’ in op de terugname van in de lidstaten afgewezen migranten (onder het mom van asielzoekers). Dat lukt niet bijster goed omdat de ‘remittances’, het geld dat migranten terugsturen naar hun herkomstland, een belangrijke externe geldbron vormen voor bv. Afrikaanse landen. Nigeria ontvangt jaarlijks meer dan 22 miljard dollar van zijn landgenoten in het buitenland. In Liberia en Gambia gaat het om ongeveer een kwart van hun bbp. In Mali en Senegal ligt dat rond de 10%. Ongeveer 60% van het inkomen van gezinnen in Sub-Sahara-Afrika is afkomstig van remittances. Gezinnen met uitgestuurde migranten kunnen door de geldtransfers hun kinderen een betere opleiding bezorgen en langs de migratie komt ook kennis het land binnen. Zie supra. 

Volgens de Wereldbank werd in 2019 via geldtransfers 554 miljard dollar naar ontwikkelingslanden verzonden of 3,6 keer zoveel dan de officiële ontwikkelingshulp van 152,8 miljard dollar. De raming voor 2022 bedraagt 630 miljard dollar of 8,6% meer dan in 2021. Specifiek voor de Europese Unie zenden migranten gemiddeld 63 miljard euro per jaar naar hun familie in het land van herkomst. Voor België gaat het om gemiddeld 5 miljard euro per jaar. In 2020 was dat 6,4 miljard euro of 1,2% van het bbp. De werkelijke cijfers liggen hoger, want remittances via informele wegen worden niet meegerekend. Het geld dient voor 75% om in basisbehoeften te voorzien (voeding, gezondheidszorg, onderwijs, huisvesting), terwijl 25% wordt gespaard of geïnvesteerd in vastgoed of handelsactiviteiten (globaal ongeveer 150 miljard dollar per jaar). 

Het International Fund for Agricultural Development (IFAD), een agentschap van de Verenigde Naties, verwacht (15/06/2022) dat tussen 2022 en 2030 migranten wereldwijd ongeveer 5.400 miljard dollar naar hun landen van herkomst zullen sturen, waarvan 1,5 miljard zal worden gespaard of geïnvesteerd. 3.000 miljard dollar zal over de volgende vijf jaar voornamelijk naar landbouwgebieden in ontwikkelingslanden vloeien. In de gebruikelijke klaagzangen over het egoïsme en het gebrek aan solidariteit van de geïndustrialiseerde landen blijven vermelde bedragen (bewust?) onder de radar. 

Voormalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken en jurist-historicus Joren Vermeersch in het boek ‘Migratie in 24 vragen en antwoorden’ (2019): ‘Geld opsturen is uiteraard het goede recht van die mensen, want het is hun geld. Maar feit blijft dat die fondsen niet opnieuw geïnvesteerd worden in onze economie, en dus definitief uit ons land wegvloeien. Ook de Belgische fiscus loopt zo veel inkomsten mis. Bovenop belastingvrij, zijn zulke stortingen aan familie en verwanten in het buitenland immers ook nog eens voor 80% fiscaal aftrekbaar van het netto belastbaar inkomen van de migrant. Tegenover de actieve migratie van Europese werknemers en niet-Europese kennismigranten staat in België ook een flink deel passieve migratie uit landen van buiten de Europese Unie, dat in fiscaal en economisch opzicht helemaal niet loont. Dat komt doordat deze categorie migranten onvoldoende fiscaal bijdraagt en tegelijk overmatig fiscaal consumeert, wegens oververtegenwoordigd in leefloon- en werkloosheidsstatistieken.’ 

Is het misschien minder erg dat minderjarigen op straat moeten slapen dan dat ze met hun familie een paar dagen zouden worden vastgehouden om hen, eens uitgeprocedeerd, van het grondgebied te verwijderen?’

Het hellend draagvlak

In haar eindrapport dd. 15/09/2020 benadrukt de in 2018 opgerichte commissie-Bossuyt (of Commissie terugkeerbeleid) dat een migratiepolitiek zonder duurzaam uitwijzingsbeleid mank loopt: ‘vrijwillige terugkeer als het kan, gedwongen als het moet’. Marc Bossuyt, emeritus hoogleraar volkenrecht UAntwerpen, van 1987 tot 1997 commissaris-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen, van 2007 tot 2014 voorzitter van het Grondwettelijk Hof, auteur van ‘Tussen demagogie en hypocrisie’ (2022), in De Standaard van 18/10/2022: ‘Waar blijft een wetgevende regeling van woonstbetreding om illegaal verblijvende personen te kunnen oppakken met het oog op hun uitzetting? Waar blijft het aangekondigde eensgezind optreden in het kader van een gemeenschappelijk EU-stelsel van terugkeer, en de EU-coördinator voor terugkeer? Is het misschien minder erg dat minderjarigen op straat moeten slapen dan dat ze met hun familie een paar dagen zouden worden vastgehouden om hen, eens uitgeprocedeerd, van het grondgebied te verwijderen?’

Er is geen draagvlak voor ‘nieuwe grootschalige humanitaire noodopvang’ (hoofdredacteur Karel Verhoeven in De Standaard van 22/10/2022) voor zover dat al gewenst  zou zijn. Mensenrechtenactivisten hebben het uitgehold door elke beperking van de instroom aan de kaak te stellen en de terugkeer van uitgeprocedeerde asielzoekers c.q. irreguliere migranten naar hun land van herkomst te demoniseren. Daardoor bevinden die mensen zich op Belgisch grondgebied in een toestand van wetteloosheid. Door de belastingbetaler gesubsidieerde ngo’s, verenigingen en pro-Deo-advocaten bedekken die illegaliteit met een mantel van menslievendheid, uitgaand van hun zelfverklaarde morele superioriteit. Er is geen enkele reden te bedenken waarom wij in een rechtsstaat systematische wetsovertreding moeten tolereren, wat in wezen de samenleving ondermijnt. Daarvoor dient er geen enkel draagvlak te zijn. 

Het is duidelijk dat in die context de ongecontroleerde toestroom van nieuwe asielzoekers en migranten ontwrichtend werkt en onaanvaardbaar is. Het asielrecht is omgebouwd tot een kanaal voor illegale migratie. Wie in België wenst te verblijven voor een langere termijn dan als toerist, dient aan te tonen dat hij of zij in het bezit is van een geldig paspoort met visum (zo vereist), van een arbeidsovereenkomst of inschrijving als student in het hoger onderwijs c.q. dat hij of zij over de nodige middelen van bestaan beschikt zodat de overheden (rentmeesters van de belastingbetalers) niet hoeven tussen te komen. Laat migratie de facto alleen toe voor wie in België een knelpuntberoep wil uitoefenen, kan aantonen daartoe over de juiste kwalificaties te beschikken, en bovendien een strenge taal- en burgerschapstest aflegt. 

Voorts spreekt het voor zich dat asielzoekers die het statuut krijgen van vluchteling of subsidiaire bescherming, op Belgisch grondgebied kunnen verblijven met de nodige financiële ondersteuning en toegang tot huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs en begeleiding naar werk. Dat alles conform de bepalingen van het internationaal Verdrag betreffende de status van vluchtelingen (Conventie van Genève) en het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM). In de strikte zin, omwille van oorlogsgeweld of het risico op vervolging, niet volgens de misplaatst genereuze interpretatie van activistische rechters. Ratio dient te prevaleren over emotie. 

In zijn column ‘Paleis der Natie’ maakt opiniemaker en journalist Rik Van Cauwelaert op 22/10/2022 melding van een studie van arbeidsmarktexpert Jan Denys (Randstad), met input van socioloog Mark Elchardus (VUBrussel): ‘Op zoek naar het maatschappelijk draagvlak voor migratie’, specifiek bij de achterban van de verschillende politieke partijen. De studie, met enquête door onderzoeksbureau Ikanos, is gepubliceerd op 25/10/2022. De conclusies zullen de hoogdravende moraalridders en opengrenzenpromotoren, kortom de Gutmenschen, niet direct bevallen:

• Het oordeel over migratie is negatief, zowel bij de respondenten in het noorden als in het zuiden van het land.
• Een meerderheid vindt dat de landsgrenzen strenger moeten worden bewaakt. Dat geldt ook voor onze Europese binnengrenzen. Asielzoekers die Europa of ons land bereiken vanuit landen waar zij geen gevaar lopen, moeten meteen weer over de grens worden gezet.
• Behalve bij Ecolo oordeelt bij alle partijen een uitgesproken meerderheid dat migranten meer kosten dan ze opbrengen, zeker als ze langdurig afhankelijk zijn van sociale zekerheid of bijstand.
• Op Groen na oordelen alle partijen dat door migratie de onderwijskwaliteit achteruitboerde.
• Behalve bij Vooruit en PVDA leeft bij de meerderheid een onveiligheidsgevoel in de steden als gevolg van migratie.
• Op Ecolo na is een absolute meerderheid voor het strafbaar stellen van illegaal verblijf (noot: conform artikel 75 van de Vreemdelingenwet). Van regularisatie of een verblijfsvergunning kan in zo’n geval nooit sprake zijn. Asielzoekers die geen asiel hebben gekregen, moeten in gesloten opvang blijven tot zij het land worden uitgezet. 
• Een meerderheid is tegen het toekennen van een recht op huisvesting en levensonderhoud aan illegale migranten.
• Een meerderheid is van oordeel dat landen van herkomst die hun afgewezen asielzoekers niet willen terugnemen, zwaar dienen gesanctioneerd.
• Bij alle partijen, ook bij het Vlaams Belang, is een meerderheid bereid om geselecteerde migranten toe te laten om tekorten op de arbeidsmarkt op te vullen. Er moet dan ook een wettelijk kader worden gecreëerd om versnelde inschakeling van migranten op de arbeidsmarkt te faciliteren.
• Behalve bij Groen en Ecolo vindt bij alle partijen een meerderheid van het electoraat dat migranten van buiten de Europese Unie pas een beroep kunnen doen op de sociale zekerheid nadat ze vijf jaar hebben bijgedragen.
• Bij alle partijen bestaat een meerderheid die gezinshereniging toelaat, zelfs bij het Vlaams Belang, als dat gekoppeld is aan voorwaarden, zoals een verplichte inburgering, kennis van de taal en vier jaar werkervaring.
• De stelling dat ons land niet zomaar verantwoordelijk kan zijn voor de bescherming van mensen uit landen buiten de Europese Unie, telt meer voorstanders dan tegenstanders, ook niet als die vluchten voor vervolging of oorlogsgeweld, en dat niet alleen bij het Vlaams Belang maar ook bij de PTB en de PS.
• Voor de gemotiveerde erkenning van asielzoekers als vluchteling of genieter van subsidiaire bescherming is er nog een draagvlak op voorwaarde dat de bescherming tijdelijk is en mensen terugkeren wanneer de situatie in het thuisland dat toelaat. 

Deze ontnuchterende enquête overtreft oefeningen als de academische burgerbevraging ‘Een land voor de toekomst’ van Vlijtig Liesje Verlinden. ‘The answer is blowin' in the wind’ zong Bob Dylan al. Benieuwd naar de reactie op de bevraging van Denys en Elchardus (in opdracht van Randstad Research). De zelfverklaarde kwaliteitskranten besteden er in elk geval nauwelijks aandacht aan in hun papieren versies. Idem voor hun acoliet, de VRT. Past het niet in hun schietkraam? De vox populi. De publieke opinie. Heeft die belang voor de paarsgroenlinkse betweters en vooral de groene zeloten onder hen? Of ontbreekt het ons nog aan heropvoeding? 

 

 

Gidsland Denemarken

Kan het anders? Ja het kan anders. Dat bewijst Denemarken. Een Scandinavisch land dat hoge toppen scheert in gelijkheid, welvaart, geluk en democratie. De Nederlandse krant Trouw (Anne Grietje Franssen) licht toe op 08/09/2022. In het Deense asielbeleid staan niet de desiderata van de asielzoeker of migrant voorop, maar primeert de samenhang van de Deense samenleving. Dat is het streven dat de sociaaldemocratische Deense premier Mette Frederiksen (overtuigend winnaar van de recente verkiezingen) verwoordde in januari 2021: ‘We zullen niet dermate veel asielzoekers opnemen dat het de sociale cohesie van ons land bedreigt.’ Wie naar Denemarken komt om de krapte op de arbeidsmarkt te verlichten, is meer dan welkom. Maar niet-westerse immigranten die zonder contract van een Deense werkgever de grens oversteken, wacht meestal geen warm onthaal. 

In maart 2022 was Denemarken het eerste land in de Europese Unie dat de Syrische hoofdstad Damascus en de omliggende regio veilig verklaarde. Het besluit leidde ertoe dat honderden vluchtelingen die in 2015 aankwamen, niet langer de bescherming van de Deense staat genieten. Ze zijn hun verblijfsvergunning verloren en zitten hun tijd uit in repatriëringscentra waar hun bewegingsvrijheid wordt ingeperkt en het recht op een uitkering, werk of studie vervalt.

In juni 2021 nam het Deense parlement een amendement op de vreemdelingenwet aan dat voorziet in de opvang van asielzoekers in landen buiten de EU. Er zouden gesprekken over vluchtelingencentra met Rwanda worden gevoerd, naar analogie met het akkoord dat het Verenigd Koninkrijk met dat Midden-Afrikaanse land heeft gesloten. De afgelopen jaren is ook stevig gekort op uitkeringen voor immigranten en asielzoekers. Volgens de zogenoemde Sieradenwet mag de politie waardevolle bezittingen met een waarde van meer dan 10.000 Deense kroon (omgerekend zo'n 1.344 euro) bij aankomst in Denemarken in beslag nemen, zodat de asielzoeker meebetaalt aan de kosten van de opvang. Gezinshereniging is bemoeilijkt en de wachttijd ervoor is verlengd van één naar drie jaar. De eisen voor permanente verblijfsvergunningen zijn bovendien aangescherpt. Zo moeten migranten ‘zelfvoorzienend’ zijn en slagen voor een Deense taaltoets voor ze in aanmerking komen. 

Daarbij introduceerde de regering in 2018 een ‘anti-getto-pakket’ met als doel het aantal sociaaleconomische achterstandswijken tot nul te reduceren, onder meer door de sloop van flats, gedwongen evacuaties en de verkoop van appartementen aan particuliere investeerders. De achterliggende gedachte is dat bemiddelde Denen, die hoge marktconforme huren kunnen betalen, zo’n wijk mogen komen gentrificeren. In 2030 moet elke buurt voor minstens 50% uit westerse bevolking bestaan. Het idee, zegt politicoloog Carolin Hjort Rapp van de Universiteit van Kopenhagen, is duidelijk. Niet-westerse migranten moeten koste wat het kost worden ontmoedigd om naar Denemarken af te reizen. Het strenge imago van Denemarken werpt effectief vruchten af, het schrikt asielzoekers en mensenhandelaren af. De boodschap luidt: hier valt niks te halen. De ontrading werkt.

De hoekstenen

Samengevat kunnen we vier hoekstenen vooropstellen voor een doeltreffende aanpak van de asiel- en migratieproblematiek: 

1. Een bij voorkeur op Europees niveau uitgewerkt en georganiseerd terugkeerbeleid van alle afgewezen asielzoekers, de facto irreguliere migranten, naar hun land van herkomst, dat bij weigering om onderdanen terug te nemen, handelssancties krijgt opgelegd. Om de effectieve toepassing van de uitwijzing te verzekeren, dienen de illegale vreemdelingen (want dat is wat ze wettelijk zijn) in afwachting ondergebracht in gesloten repatriëringscentra, gezinnen met kinderen inclusief. Ofwel in het land van aankomst, ofwel en bij voorkeur in een derde land dat faciliteiten beschikbaar stelt, zoals Rwanda. 

Het spreekt voor zich dat opgedreven grensbewaking en het terugsturen (pushback) door het Europees agentschap Frontex van al wie via mensensmokkelaars de EU wil binnendringen, voorafgaan aan het terugkeerbeleid, waar dat inherent mee samenhangt. Het terugsturen gebeurt naar het eerste veilige land waar de illegale grensoverstekers vandaan komen. Dat geldt ook voor wie op de Middellandse Zee wordt opgepikt en in Europese havens gedropt door de ‘reddingsschepen’ van ngo’s die de facto de mensensmokkel in de hand werken, maar verblind zijn door hun morele superioriteit.

Er is geen enkele juridische basis voor het kiezen door asielzoekers en migranten van een land van bestemming naar believen, in casu waar de sociale zekerheid het sterkst staat (West- en Noord-Europa) of waar ze onder de radar kunnen verdwijnen bij gebrek aan wettelijk vereiste identiteitspapieren (Verenigd Koninkrijk).

2. Wie na grondig onderzoek het statuut krijgt van vluchteling of subsidiaire bescherming kan genieten, kan in principe twee keer vijf jaar opeenvolgend een verblijfsrecht op Belgisch grondgebied krijgen. Daar hoort de in de Conventie van Genève gestipuleerde financiële ondersteuning bij via het leefloon, en de toegang tot gezondheidszorg, kinderopvang en (gericht) onderwijs. Voor gezinshereniging dient een wachttijd van drie jaar onafgebroken tewerkstelling in acht genomen.

Huisvesting gebeurt in collectieve voorzieningen, sociale woningen zijn voorbehouden voor gezinnen waarvan de voornaamste kostwinner minstens vijf jaar onafgebroken heeft gewerkt, en die ingeschreven zijn op de wachtlijst. Begeleiding bij tewerkstelling hoort eveneens bij de ondersteuning, waarbij een arbeidsvergunning wordt afgeleverd. Werkloosheidsuitkering is maar mogelijk na vijf jaar effectief te hebben gewerkt, met betaling van belastingen en sociale bijdragen. Bij tussentijds ontslag is de terugvalbasis het leefloon. 

3. Na vijf jaar tewerkstelling, inclusief betaling van belastingen en sociale lasten, kunnen vluchtelingen net als reguliere arbeidsmigranten ervoor opteren (zonder verplichting) een aanvraag in te dienen om zich definitief in België te vestigen. Op dat ogenblik dienen ze een specifiek integratietraject te volgen, waarbij zij hun taalvaardigheid aantonen binnen het gewest waar ze verblijven, een inburgeringsexamen afleggen en een schriftelijke verklaring van burgerschap ondertekenen waarin ze uitdrukkelijk bevestigen de principes van de Belgische rechtsstaat, zijn wettelijk verankerde normen en waarden, te zullen respecteren, zo niet kan alsnog uitwijzing volgen. Deze regeling dient te gelden voor alle gezinsleden ouder dan 18 jaar. 

Met in de burgerschapsverklaring bijzondere aandacht voor de fundamentele vrijheden: persoonlijke integriteit (inclusief autonomie van man en vrouw), meningsuiting, vereniging, eredienst en beleving van seksuele geaardheid. In een later stadium de Belgische nationaliteit verwerven is mogelijk, opnieuw na grondig onderzoek. Een dubbele nationaliteit dient vermeden. Wie zich schuldig maakt aan criminele activiteiten waar een gevangenisstraf van minstens drie jaar effectief op staat, verliest de Belgische nationaliteit en wordt onmiddellijk uitgewezen naar het land van herkomst om daar de straf uit te zitten. 

4. Mensen met een migratieachtergrond die wettelijk in België verblijven, dienen zich, of ze nu Belg zijn of hun oorspronkelijke nationaliteit hebben behouden, zoals elke burger te conformeren aan de wetten en regels van de Belgische rechtsstaat, tot welke generatie van migranten ze ook behoren. Zonder uitzondering of aanspraak op een vermeend slachtofferschap, voortvloeiend uit racisme en discriminatie. Naast de rechten die elke burger geniet, zijn er ook plichten en sancties. 

Wie als ouders spijbelgedrag van kinderen niet beteugelt, dient na drie waarschuwingen het recht op schooltoelage en bij voortdurende recidive het recht op kinderbijslag te verliezen. Baldadige hangjongeren dienen opgepakt en na snelrecht, bij vonnis van de jeugdrechter ondergebracht in bootcamps onder toezicht van het leger en voor een periode door de rechter te bepalen. 

Werkwilligheid en arbeidsongeschiktheid dienen strenger gecontroleerd door instanties uit de privésector om politieke beïnvloeding van ambtenaren te vermijden. Werkloosheidsuitkeringen dienen beperkt in de tijd. Voor de toewijzing van sociale woningen of gronden dient de vermogenstoestand (in binnen- en buitenland) van de aanvragers en later de begunstigden nagegaan, opnieuw door een onafhankelijke instantie. Met driejaarlijkse controle. 

Om rechterlijk activisme tegen te gaan bij de toepassing van bovenvermeld beleid, dient nieuwe wetgeving op de sporen gezet met een zo beperkt mogelijke interpretatiemarge. De rechter is immers nog steeds gehouden de wet toe te passen, die democratisch tot stand is gekomen in het parlement. Daarbij dient de Belgische regelgeving te prevaleren over de arresten van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Eerherstel voor de democratische besluitvorming, zoals ook Mark Elchardus in zijn boek ‘Reset’ bepleit. In de hele Europese constructie (zowel de Europese Unie als de Raad van Europa) is het evenwicht van de machten immers zoek.

‘Geen enkele samenleving kan blijven bestaan als ze zichzelf dat bestaan verwijt. De onze is heel onvolmaakt. Dus hervormbaar.'

De afsluiter

Theo Francken en Joren Vermeersch in hun boek ‘Continent zonder grens’ (2018): ‘De allerbelangrijkste reden waarom landen als Japan, China of de Arabische Golfstaten geen illegale migratie toelaten en Europese landen wel, is het typische Europese schuldbesef. Eerst en vooral naar jezelf kijken, aan doorgedreven introspectie doen, morele zelfperfectie nastreven en morele superioriteit uitstralen: het zijn bij uitstek christelijke en daardoor Europese karaktertrekken. Eeuwen van christelijke opvoeding, zowel thuis, op school, in de jeugdbeweging als in de kerk, hebben dat morele principe erin gedramd. De Europeaan moet zich altijd en overal schuldig voelen. Over zowat alles. En wie dat niet doet, moet vooral heel veel ‘schaamte’ voelen.’ Heel wat gemeenschappen hebben een cultuur van eer en schande, wij van schuld en boete. 

Schrijver en filosoof Pascal Bruckner in zijn aanbevolen boek ‘Schuldig over de hele lijn’ (Un coupable presque parfait’ - 2020): ‘Als het Westen zou wegkwijnen, zouden de beroepsverdrukten hun favoriete schietschijf kwijt zijn. Wie zouden ze dan beschuldigen van alle ellende in dit ondermaanse? Als Europa op zoveel punten afschuwelijk is, racistisch, bruut en verdrukkend, waarom willen er dan zovelen koste wat het kost gaan wonen? Zeggen dat je als slachtoffer geboren bent, is je kandidaat stellen voor de uitzondering, jezelf een moreel voorrecht verlenen waar geen juridisch of politiek redmiddel tegenop kan. Zelfs als je kwaad bedrijft, blijf je onschuldig. Maar dat is een tweesnijdend zwaard. Gedramatiseerde ellende, al dan niet denkbeeldig, kan nooit de basis van groepsvorming zijn.’

‘Geen enkele samenleving kan blijven bestaan als ze zichzelf dat bestaan verwijt. De onze is heel onvolmaakt. Dus hervormbaar. Laten we onze fouten erkennen wanneer we er begaan. Laten we onrecht herstellen als het zich voordoet. Maar laten we ons vooral niet verontschuldigen voor het feit dat we wit, zwart, bruin, Arabier of Jood zijn. Laten we ons niet excuseren dat we Fransman, Engelsman, Duitser of Nederlander zijn (noot: of Belg). Laten we niet toegeven aan het somnambulisme van verzaligde boetelingen. We hebben alle reden om de verdediging op te nemen van Europa, een van de grootste beschavingen uit de geschiedenis. Laten we niet toegeven aan de chantage!’

 

Marc Peeters, 3 november 2022.

 

© Copyright en disclaimer. De informatie in dit document is met de meeste zorg samengesteld en hanteert ironie en satire. Er zal geen enkele aansprakelijkheid worden aanvaard voor eventuele onjuistheden of enige schade daardoor geleden door de lezer.